Ściółkę z kory stosuje się przede wszystkim pod drzewa i krzewy iglaste, owocowe, truskawki, róże, wrzosy, różaneczniki, azalie. Ściółkowanie roślin korą polega na rozsypywaniu kilkucentymetrowej warstwy (4-6 cm) wokół roślin oraz w międzyrzędziach. Należy zwrócić uwagę, aby kora nie dotykała roślin ze względu na możliwość gnicia podstawy łodyg. Taka ściółka spełnia wiele ważnych funkcji:
- ogranicza rozwój chwastów,
- zmniejsza różnicę temperatury podłoża między dniem i nocą,
- zapobiega przesuszaniu podłoża,
- wzbogaca glebę w próchnicę.

Przez zapobieganie rozsiewaniu się chwastów i długo utrzymujący się świeży wygląd, stosowanie kory ma również walor dekoracyjny. Natomiast właściwości termiczne i higroskopijne kory mają podstawowe znaczenie przy uprawie gatunków wrażliwych na przesuszanie, płytko korzeniących się, takich jak wrzosy, wrzośce, rododendrony i azalie. Dodatkowo, wymienione tutaj grupy roślin zyskują w ściółce z kory sprzymierzeńca w utrzymaniu odpowiednio niskiego, kwaśnego odczynu gleby, niezbędnego dla ich prawidłowego wzrostu i rozwoju.

Dodatek kory drobno mielonej poprawia także strukturę gleby. Gleby lekkie-piaszczyste po nawożeniu korą stają się bardziej zwięzłe, przez co lepiej zatrzymują wodę i składniki mineralne.

Dodatek kory do gleb ciężkich sprawia, że stają się one bardziej pulchne i przewiewne. To bardzo istotne, bo korzenie muszą oddychać, a w glebie zwięzłej , bez struktury gruzełkowe, wymiana gazowa jest utrudniona i rośliny gorzej się rozwijają. Poza tym gleba taka trudno uwadnia się podczas podlewania.

Nawożenia korą nie należy traktować jako dostarczania źródła składników mineralnych, gdyż substancja organiczna kory ulega mineralizacji i rozkładowi bardzo powoli.